Dla rozwiania wszelkich wątpliwości, było mało czerwonego za to dużo białego, a zatem białe Czerwone Wierchy :) Prognoza pogody zapowiadała się całkiem nieźle dlatego nie zastanawiając się długo pojechałyśmy z dziewczynami sprawdzić co tam słychać w Tatrach...
Pogoda o poranku nie zachęcała do wyjścia z samochodu. Na dole było zimno (-10) i mgliście. Zagrożenie lawinowe umiarkowane - 2 stopień. Co począć, gdzie pójść?
Było kilka pomysłów, ale chyba najbardziej zachęcający to właśnie wspomniane wcześniej Czerwone Wierchy. Ruszyłyśmy więc z doliny Kościeliskiej przed siebie (zielony szlak do Cudakowej Polany, a później czerwony w stronę Ciemniaka).
Ku naszemu zdziwieniu, na śniegu znalazłyśmy ślady misia. Faktem jest, że w tym roku misie poszły spać dość późno, ale żeby aż tak? Nie mniej, ślady były na tyle wyraźne, że nie miałyśmy żadnych wątpliwości do kogo należały.
Zaskakująca fauna w postaci lisa. Zimowe, miejscami srebrzyste futerko, gruba kita. Przechadzał się zboczami jak gdyby nigdy nic.
I tak przechadzałyśmy się ze szczytu, na szczyt, noga za nogą... :)
Pomimo mroźnego wiatru, nie zabrakło chwili zadumy :)
Każdy wyjazd nas uczy, z każdego wyciągamy wnioski. Pamiętajcie, przed wyjściem w góry, upewnijcie się, że po suszeniu, czyszczeniu itp. Wasze raki są poskładane prawidłowo, a kije nie zsuwają się. Robótki manualne w temperaturze odczuwalnej -15, na wygwizdowie to nie jest przyjemna sprawa, a dowiedzieć się co jest nie tak było nie lada problemem. Naszą wędrówkę utrudniał, co chwile spadający rak. Okazało się że raki były źle złożone.
Pogoda i widoki były iście alpejskie (Krzesanica 2122 m n.p.m.).
Dla bardziej zdeterminowanych - a'la joga wśród przestworzy.
I zejście do wciąż zamglonej dolinki... :)
Mapa trasy:
